Bogowie

Ẻrandos
Ognisty władca, potężny i srogi, agresywny, o płomiennym obliczu i potwornym wyglądzie. Przemoc i siła, walka i rywalizacja, wygrany i przegrany- to jego dział.

Ôriana
Opiekunka natury, spowita w liściastą zieleń, emanująca dobrem i delikatnością. O wielkim sercu, lecz wymagająca, bywa również kapryśna. Lubi miłe słowa, podarunki i słyszenie tego, co ją zadowoli.

Ỹvaill
Porywisty, choć rozsądny, odważny i inteligentny. Niemy Bóg Wiatru, o sercu dobrym, lecz trudno dostępnym. Nie potrafi kłamać- wiatrem wygwizduje tylko szczerą prawdę. Żyjący na uboczu, z dala od reszty rodzeństwa- jest prawy i sprawiedliwy.

Ãnaela
Wodna Bogini, głęboka jak ocean, a zarazem przejrzysta jak krople czystej, słodkiej wody. Jest jak lustro, prawdomówna, a zarazem kłamliwa. Jest wodnym odbiciem...



Yuki i Hawaito:
Nazywani też Ichi oraz Ni, brat i siostra. Pierwsza, biała, odpowiada za życie oraz siły witalne, drugi, kary, za śmierć. Obydwoje posiadają wyrastające z grzbietów, pierzaste skrzydła. Mimo, iż łączy ich boska krew, razem spłodzili dziecko - Shiroku, białego ogiera o czarnym włosiu. Jest on uznawany za patrona odrzuconych, samotników, skazanych na śmierć oraz bękartów. Znany jest z tego, że częstokroć wstawia się u ojca za tymi, którzy modlą się do niego.
Za ofiarę Yuki składa się białe kwiaty i owoce, Ni przyjmuje mięso roślinożerców, Shiroku reaguje jedynie na modlitwę, podczas której jego łaska oczyszcza duszę modlącego się.
Hawaito, śmierć, często zstępuje na ziemię i płodzi dzieci ziemskim klaczom. Z jego błogosławieństwem mogą urodzić się bliźniaki.


Azraael
Patronuje walce i wiatrowi. W kłębie mierzy dwa metry, z czaszki wyrastają mu grube, poskręcane, porośnięte sierścią, sięgające szpicami w niebo baranie rogi. Maści krwawogniadej. Najczęściej jednak objawia się jako chmara kruków o krwistych oczach, czarny tygrys bądź jeleń o czerwonym futrze. Żywi się kośćmi zwierząt, w tym koni, i to właśnie je najlepiej składać mu w ofierze. Od niego również zależą zjawiska atmosferyczne, posługuje się krwawymi błyskawicami i ogniem.
Ukazuje się jedynie kapłanom oraz wojownikom, których potrafi wpędzić w berserk (może to oznaczać, że na czas walki otrzymają zastrzyk statystyk) i rozstrzyga bitwy.
Istnieje plotka, że o jego uczucie starała się Pani Lasu, jednak odtrącił ją, wzniecając jej zimną furię.


Pani Lasu:
Śmietankowobiała sierść, oczy zasnute bielą ślepoty. Na kark spływają złocistorude loki, rozsypywane wiatrem, z których wyrastają, wyplątują się drzewne wici obsiane kolcami. Jej ciało jest kusicielskie, zwodnicze. Tak piękne i niedoskonałe, że wydaje się zbyt realne.
Mianem Pani Lasu ją określają; prawdziwe imię mało komu przeciska się przez gardło, gdyż z wypowiedzeniem jego wiążą się niekiedy straszliwe konsekwencje.
Ukazuje się ona prawdziwym wybrańcom, najczęściej o skrzywionych umysłach, gdyż tylko pęknięte lustro jest w stanie ukazać jej odbicie. Zazwyczaj objawienia następują na terenie lasu lub opodal jezior.
Przyjmuje ofiary całopalenia bądź zwykłą krew rozlaną na śniegu. Jeśli ofiara zostaje przyjęta, pojawiają się stada ptaków rozdziobujących ciało. Rytuały na jej cześć muszą odbywać się za dnia.



ភ្នែក Aankhen ភ្នែក
Klacz o sierści barwy ognia, pulsującej jak żywe płomienie, nie posiada grzywy, a jej ogon płynie za nią w powietrzu jak smuga dymu. Ślepia mają kolor rubinów. Jej imię dosłownie oznacza Oczy. Wszystkowidząca, często nawiedza medyków i kapłanów. Swoich pomazańców naznacza Znakiem Oka, dzięki czemu mają oni wyjątkową łaskę u bogów i żaden z nich nie może ich skrzywdzić. Tam, gdzie stanie, spod ziemi wypływają kosztowne kamienie, między innymi rubiny - waluta. Nigdy nie dotyka jednak kopytami ziemi, nie mówi, jedynie oczyma przekazuje swoje myśli.
Za ofiarę, na podobieństwo Pani Lasu, przyjmuje spalone ciała oraz przelaną krew. Pokazuje się pod postacią lisicy bądź łani.

ព្រះអាទិត្យ Preahatit ព្រះអាទិត្យ
Duch, zauważalny jedynie w nocy, za dnia słońce nie ukazuje nawet jego rysów. Jest Zemstą, Czarnym Słońcem niewiernych. Gdy jest jasno, atakuje. Wysysa dusze, całe szczęście, sprawia, że ziemski żywot staje się cierpieniem. Nie posiada oczu, a z jego otwartych warg wylewa się ciemność. Przemawia tylko do kapłanów lub umierających, najwyżej jednym, dwoma słowami. Nigdy nie dyskutuje, nie przyjmuje żadnych ofiar.
W nocy wygląda jak koń o mlecznobiałej sierści, utkany z przezroczystych tkanin.