Oaza Daktylowców

Jak nazwa wskazuje, rośnie tu mnóstwo drzew daktylowych, które są lubianym przysmakiem dla koni. Daktylowce otaczają niewielkie źródło, o krystalicznie czystej wodzie. Brzegi są porośnięte trzciną cukrową, którą uwielbiają przede wszystkim źrebięta.
Jest to miejsce, gdzie nie trudno spotkać drapieżnika- źródło wody i dostęp do ofiar powodują, że kręcą się niebezpieczne stworzenia. Konie powinny mieć oczy dookoła głowy..

Jewel przybyła tu kłusem. Mógł wyglądać na niedbały, lecz od klaczy w rzeczywistości biła elegancja i majestat. Srokata rozejrzała się bacznie w poszukiwaniu zagrożenia.
Gdy niczego nie zauważyła, wbiegła galopem do wody. Zaczęła się chlapać, w celu ochłodzenia. Zanurzyła cały łeb w wodzie, by następnie odrzucić go do tyłu, rozpryskując wszędzie wokół kropelki słodkiej wody. Po chwili wyszła na brzeg i zaczęła żuć trzcinę cukrową. Rozejrzała się znów i wróciła do jedzenia.

Vitalia znów wkroczyła na wolne tereny. Przemierzała przez równiny szybkim kłusem. Można nawet uznać go bardziej za nerwowego. W końcu siwa, spodziewa się bez przerwy ataków - tak w razie czego. Wbiegła w linię drzew daktylowych. Parsknęła cicho, przechodząc do niższego chodu. Wygięła szyję w łuk, wysoko postawiła ogon. Można powiedzieć, że chciała wyglądać dostojnie przechadzając się wokół drzew. Nagle zamarła w pół kroku. Jej wzrokowi ukazała się klacz, w dodatku srokata. Wyprostowała się, napięła mięśnie. Owa klacz jadła właśnie trzcinę cukrową, tak uwielbianą przez Vit. Prychnęła i postawiła kilka dumnych kroków w kierunku klaczy. Zapach nieznajomej dotarł do chrap siwej. Inne stado. O mój boże!
- Witaj! - natychmiast powiedziała Vit, mając nadzieję, że ta nie będzie wrogo nastawiona. Postawiła kilka pewniejszych kroków i non stop obserwując klacz podobną do mustanga, napiła się.

Jewwie przerwała na chwilę jedzenie, gdy z daleka zobaczyła nieznajomą lipicankę. Zastrzygła uchem, bo przez chwilę wydawało jej się, że... A zresztą nieważne.
Uśmiechnęła się do niej, uśmiechem, który zwykle rezerwowała dla nowo poznanych, z którymi miała nadzieję na ciekawą znajomość.
Witaj. Odparła Jewel. Mam na imię Jewel, a ty? Przedstawiła się siwce lekkim uśmiechem. Widoczna energia i entuzjazm nieznajomej były wręcz ujmujące. A Jew tak dawno nie miała przyjaciółki. W myślach zakodowała sobie, żeby zobaczyć, jaka ta tutaj jest, a dopiero potem ją oceniać.

// Sorry, że tak długo Te moje ogarnięcie.

Vitalia z ostrożnością przestała pić wodę. Ten uśmiech. Czy kiedyś już go nie widziała? Ale w sumie... Widziała takiego konia pierwszy raz w życiu. Choć nie. A może? Cóż za zdecydowanie... I z resztą - była wyższa od lipicanki. Taka szczerość. Nie lubiła być mniejsza - dawało to jej pewne poczucie bezpieczeństwa.
- Jestem Vitalia. - takie niezbyt oficjalne przywitanie. Raczej tylko powiało chłodem. Uśmiechnęła się. Mimo, że w Posoce mieli jakiś maskarzy i sama jednym z nich była, to ona postanowiła ją zdjąć (tą maskę). Osobowość Jewel ją rozbrajała. Taka pogodna. WOW... Postanowiła jak najlepiej potraktować nowo poznaną klacz. Może będzie miała przyjaciółkę?
- Masz jakieś pasje? - tu ślady blizn na skórze siwej same za siebie mówiły co Vit lubi robić.

Klacz przedstawiła się jako Vitalia. Jew uśmiechnęła się "pod wąsem". Czemu pomyślała, że to może być początek pięknej przyjaźni? Nie była pewna. Może intuicja albo coś w tym stylu. No, w każdym razie tyle tej intuicji, ile łaciata klacz miała. Szkoda, że nie miała jej tyle, wybierając przyjaciół wcześniej... Szkoda, że nie miała jej tyle, by zapobiec pewnym zdarzeniom.
W każdym razie, wracając - Jewwie uśmiechnęła się ciepło do Vitalii, gdy ta zapytała o pasje. Zadumała się moment.
Myślę, że lubię... biegać. O, tak. I jeszcze wspinać się po górach. Odparła po chwili. A ty? Zapytała, po czym wpadła na inny pomysł i gdy - jeśli - Vit odpowiedziała, Jew spytała jeszcze: Opowiesz mi coś o sobie? No nie wiem, na przykład coś z przeszłości? Uśmiechnęła się bardzo delikatnie.