Mały długi wąwóz

Mezalians raźnym kłusem kroczył środkiem wąwozu, uważnie patrząc pod kopyta - w końcu walało się tu mnóstwo suchych liści i było wiele korzeni drzew. W pewnym momencie omal się nie przewrócił, ale ostatecznie wylądował rozkraczony. Powoli wstał, rozprostowywując obolałe nieco kończyny, oraz rozglądnął się uważnie. Znalazł miejsce gdzie było grubo pościelone liśćmi, i tam się położył, obserwując cicho otoczenie, oraz oczekując zjawienia się jakiejś zagubionej duszyczki. Towarzystwo mile widziane.

Gniada klacz szła stępa wzdłuż wąwozu. Cicho rżała zadowolona urokliwym spokojem otoczenia oraz chwili. Zbłąkane jesienne liście wirowały w powietrzu. Jeden spadający złapała w zęby za ogonek. Jak pięknie!
- Chwalcie Orianę w rozkwicie i upadku. Słuchajcie Yoku, obumierajcie pięknie by odrodzić się w zielonym splendorze po kwartale.
Mówiła cichą modlitwę w takt kroków. Przystanęła nagle widząc kropkowaną sylwetkę konia leżącego spokojnie wśród liści.
- Witaj. - zarżała przekrzywiając głowę. - Spoczywaj i nabieraj sił, lecz zwiędłych liści nie jedz. Jestem Sahara i służę bogom, jak my wszyscy powinniśmy.

Lekki uśmiech zakwitł na pysku ogiera, kiedy zauważył klacz.
- Witaj Saharo. Jestem Lando. - przedstawił się, wstając i rozprostowując kończyny. - Nawet nie miałem takiego zamiaru, ale dziękuję za przestrogę. - zachichotał cicho i melodyjnie, przekrzywiając nieco głowę.
- Co cię tu sprowadza, my lady? - odrzekł, skupiając wzrok na klaczy. Liście lekko opadały na ziemię, wystarczyło się delikatnie poruszyć, by zdradziły obecność. W takich warunkach drapieżniki nie mają raczej szans. Kilka kolorowych liści wplątało się w grzywę i ogon Mezaliansa, dlatego ciapkowaty począł wyciągać je z nich. A, że akrobatą nie był, z grzywy za wielu wyciągnąć mu się nie udało. Z ogona podobnie, ale parę razy porządnie trzepnął nim o nogi, dzięki czemu spadły.